Kollarını öne doğru bir çubuk gibi dümdüz uzat.”

Deniz, beyaz papağanın söylediklerini yapıp kollarını öne doğru bir çubuk gibi uzattı.
“Güzel, devam ediyoruz. Şimdi diz kapaklarını kır, aşağı doğru in. Sırtını ve kollarını çubuk gibi dümdüz tutmaya özen göster.”
Deniz, dizlerini kırıp yere doğru indi.
“Çok güzel gidiyorsun arkadaşım. Şimdi yavaşça yukarı kalk ve doğrul. Kendini daha iyi hissedene kadar bu hareketi tekrarla. En az üç kere yapmanı tavsiye ederim.” Deniz, beşinci kez eğilip doğrulduğunda, “Tamam, şimdi daha iyiyim.” dedi.

“Sen tamamsan ben de tamamım.” dedi beyaz kuş.
Deniz, doğruldu ve beyaz kuşa baktı. Deniz bu bakışları, bu gözleri hatırladı. Yolda annesinin kucağına bırakılan hediye pelüştü bu. Uçabiliyordu ve bu sadece pelüş bir oyuncak değildi.
“Seni hatırladım. Yolda aldığımız oyuncaksın sen.” dedi Deniz.
“Seni seçen mi desek?”
“Beni mi seçtin? Neden? Bir adın var mı?”
“Bir adım var. Tekrar söylersem kaçmayacaksın değil mi?”
Deniz tombul parmaklarıyla alnındaki teri silip “Hayır” anlamında başını öne arkaya salladı. Artık ne olacaksa olsundu.

“Evet küçük bey, benim adım Lin, Mucizeler Kulübü’nün yöneticisiyim.” Deniz bu sefer anladı.
“Aaa, adın Lin şimdi anladım. Mucizeler Kulübü nedir?”
“Senin gibi seçilmiş çocukları bulurum. Haritasıyla konuşan senin kadar özel çocukları.”
“Ben özel miyim?”
“Kesinlikle, bundan şüphen olmasın. Dünyaya gelmiş olman zaten özel olduğun anlamına geliyor. Senin gibi zamanının çoğunu kendiyle geçiren çocukların başkalarıyla da konuşmaya ihtiyaçları olduğunu biliyorum.”
“Benim biriyle konuşmaya ihtiyacım mı var?”
“Sence yok mu?”
“Bilmiyorum. Şu ana kadar hiç düşünmedim. Herkes birileriyle konuşur. Ben de her gün birileriyle konuşuyorum.”
“İçindeki boşluğu paylaşabildiğin kimler var?”
Deniz düşündü, hiç cevabı olmadığı için sustu. Lin ise sormaya devam etti. “En yakın arkadaşının adı ne?”
Deniz yine ses çıkaramadı. Lin yine sordu.